Een eerbetoon aan mijn vader

Mijn vader van wie ik zoveel hou, de dood heeft besloten dat jouw tijd gekomen is en geen menselijke taal is rijk genoeg om alle pijn en verdriet die ik voel uit te drukken.
Maar ik verzeker je: de dood is niet sterk genoeg om de liefde te verbreken die ons verenigt.
Om u op deze bijzondere dag hulde te brengen, stel ik voor dat we praten over wie mijn vader was, zijn reis en de band die ons verenigt.

Wie was mijn vader

Zijn reis

Je bent met niets begonnen, zonder diploma. Alsof dat nog niet genoeg was, werd je op 16-jarige leeftijd geëmancipeerd, net nadat je je vader had zien sterven onder ondragelijke pijn. Dus aan je lot overgelaten, slaagde je erin, door hard werken en zelfopoffering, een computeringenieur, een uitstekende professor en een academische ridder van de palmen te worden.
Je succes heb je waarschijnlijk te danken aan een passie voor nieuwe technologieën, aan een ongelooflijk respect voor kennis en aan de ontmoeting met de vrouw die mijn moeder zou worden. Met haar vormden jullie een ongelooflijk paar vol pure liefde, medeplichtigheid en gemeenschappelijke projecten.

De band die ons verenigt

Maar de band die ons verenigt, is zo uniek dat het moeilijk is om de juiste woorden te vinden om deze te beschrijven. Daarom doe ik het liever via mijn herinneringen.

Gedurende mijn kindertijd

Ik herinner me watergevechten door het hele appartement, waarbij mijn moeder ons uitschold omdat we het overal kregen.
Ik herinner me de schuimgevechten in bad elke zondagavond.
Ik herinner me de poppen die je voor mij maakte met een champagnekurk en een stuk stof.
Ik herinner me de autoraces die we deden met 2 gummen en 4 nietjes.
Ik herinner me de wandelingen door parken hand in hand.
Maar wat was het een vreugde om naast jou op te groeien! Wat een plezier!
We hadden niet veel en toch hadden we alles.

Ik zie al die momenten die van een man een vader maken en van een kind een gelukkig kind.

Gedurende mijn puberteit

Ik weet nog dat ik rustig op je bleef wachten toen je reparaties ging doen voor je eigen IT-bedrijf.
Ik herinner me avondlessen en weekendexamens waarbij hij aan het begin van elke sessie aan de leraren vroeg of ik achterin de klas mocht blijven, terwijl hij hen garandeerde dat ik geen lawaai zou maken.
Ik herinner me dat ik hem vergezelde om zijn noodvervangers te maken voor het nationale ministerie van Onderwijs als hulpleraar.
Ik weet nog dat ik aan zijn zijde stond toen hij zich voorbereidde op de wedstrijd om technologieleraar te worden.
Ik herinner me de woensdagmiddagen die ik doorbracht in de leeszalen van het CDDP en vervolgens het CRDP, terwijl hij werkte aan de onderwijsprojecten van de academie van Montpellier.
Ik herinner me zijn studenten die hem de bijnaam ‘Mazou’ gaven omdat ze hem aanbaden.
Ik herinner me het jonge meisje dat haar been overreden kreeg voor de technologiekamers van het Lattes College en dat hij rende om te redden. Haar ouders wisten, net als zij, niet hoe ze hem moesten bedanken.
Ik herinner me zijn oud-leerlingen, vaak uit moeilijke klassen, die we soms tegenkwamen en die hem bedankten omdat hij hen kennis liet maken met een passie die hen een toekomst zou geven.
Ik herinner me een schooljongen die vlak voor een georganiseerde reis naar de Verenigde Staten zijn been brak en die hij bij elke excursie op zijn rug droeg, zodat hij ten volle van Californië kon genieten.

Ik zie al die momenten die van een vader een rolmodel maken en van een kind een tiener.

Een jonge man worden

Ik koester de herinnering aan de momenten waarop hij om vier uur 's ochtends zijn hoofd mijn kamer binnen stak omdat hij bang was dat het licht in mijn kantoor nog aan was. Hij zei altijd tegen mij: "Het wordt laat, je zult morgen moeite hebben om de les bij te houden".
Ik koester de herinnering aan zijn geluk toen hij mijn cijfer van 20/20 zag op mijn wiskundetoets in het nationale competitieve examen van de Grandes Ecoles.
Ik koester de herinnering aan het moment dat hij mij leerde hoe ik mijn eerste das moest knopen voor mijn interviews.
Ik koester de herinnering aan het moment waarop hij mij op een avond in Nice kwam ophalen na mijn toelatingsexamens en de hele nacht reed om mij de volgende ochtend in Grenoble de oefening te laten herhalen.
Ik koester de herinnering aan het moment waarop hij mij vergezelde naar het vliegtuig dat mij zou brengen om aan een Amerikaanse universiteit te gaan studeren.
Ik koester de herinnering aan het moment waarop hij mij kwam opzoeken na mijn eerste werkdag op het hoofdkantoor van een grote bank in Parijs.

Ik zie al deze momenten die een vader, een vader, trots maken op zijn zoon; en een zoon, de zoon van zijn vader.

Een engel onder de mensen

Jij was 58 en ik was 26 toen bij jou de diagnose prostaatkanker werd gesteld.
Ik zie je gezicht vol angst en onbegrip in de auto op de terugweg.
Ik zie opnieuw je zorgen en pijn vermengd met je verlangen om niets te laten merken.
Ik zie onze wereld instorten!
Ik zie mezelf in elke hotelkamer, elke avond, schreeuwen van de pijn totdat ik mijn stem verlies, op de matrassen slaan totdat ik mijn arm niet meer kan optillen, op zoek naar verklaringen totdat ik gek word.
Ik zie mezelf hem naar elke specialist vergezellen.
Ik zie mezelf je elke dag zien in het ziekenhuis na je operatie.
Ik zie dat je ondanks alle behandelingen waardig, goed en welwillend blijft.
Ik hou te veel van je om de situatie te accepteren.
Maar waarom eiste het leven zo'n tol van hem?
Ik ben verdwaald !

Ik herinner me deze avond in Monaco, waar ik niet meer wist wat ik moest doen om je er doorheen te helpen. Ik zie mezelf naar deze losbandige rijkdom kijken en tegen mezelf zeggen dat ik het recht heb om succesvol genoeg te zijn om hem te kunnen redden! Vanaf dat moment heb ik de ‘Monaco-eed’ afgelegd, de ‘Monaco-eed’ is simpelweg de eed om alles te doen, alles te proberen om hem daar weg te krijgen en nooit op te geven.
Ook zal ik jou en mama elke zomer vragen om voor mijn verjaardag naar Monaco te gaan, zonder je daarvoor uitleg te geven.

Ik zie alle momenten van hoop.
Ik herbeleef alle teleurstellingen, waarvan de intensiteit steeds groter wordt naarmate de tijd verstrijkt.

Maar waarom eiste het leven zo'n tol van een engel?

Voir cette publicatie op Instagram

Een publicatie van Natural Fitness | Mode | Reizen (@oray_life)

Ik kan niet vergeten dat hij ondanks dit alles als vrijwilliger bij 3 verschillende verenigingen stond ingeschreven om anderen te helpen.
Ik kan niet vergeten dat hij ondanks dit alles een voorbeeldige waardigheid behield en vocht als een leeuw zonder ooit op te geven.
Ik kan niet vergeten dat hij ondanks dit alles alles heeft gedaan om mijn moeder en mij te behouden.

Ik herinner me al die momenten die van een zoon een krijger maken, en van een vader een engel!

Eeuwige liefde

Mevrouw de Dood, ik zeg u, ongeacht of u mijn vader van mij hebt afgepakt, u zult de liefde die ons verenigt niet kunnen verbreken. En, zoals mijn vader mij heeft bijgebracht, ben ik van plan op jou te reageren door nog meer van hem te houden, met een liefde die zo puur en zo krachtig is dat ze de dood zal overstijgen.
Daardoor weet ik dat zelfs waar je hem naartoe hebt gebracht, je zijn ziel er niet van zult kunnen weerhouden de kracht van deze liefde te voelen.

Mijn vader, mijn engel, ik hou van je!