Μια αφιερωμένη ομιλία στον πατέρα μου

Ο μπαμπάς μου που αγαπώ τόσο πολύ, ο θάνατος αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα σου και καμία ανθρώπινη γλώσσα δεν είναι αρκετά πλούσια ώστε να μπορεί να εκφράσει όλο τον πόνο και τη θλίψη που νιώθω.
Αλλά σας διαβεβαιώνω, ο θάνατος δεν είναι αρκετά δυνατός για να σπάσει την αγάπη που μας ενώνει.
Για να σας αποτίσουμε φόρο τιμής σε αυτήν την πολύ ιδιαίτερη μέρα, προτείνω να μιλήσουμε για το ποιος ήταν ο μπαμπάς μου, το ταξίδι του και το δέσιμο που μας ενώνει.

Ποιος ήταν ο μπαμπάς μου

Το ταξίδι του

Ξεκίνησες από το τίποτα, χωρίς κανένα δίπλωμα. Σαν να μην έφτανε αυτό, χειραφετηθήκατε σε ηλικία 16 ετών, μόλις είδατε τον πατέρα σας να πεθαίνει από φρικτούς πόνους. Αφήνοντας λοιπόν στην τύχη σας, καταφέρατε, με σκληρή δουλειά και αυτοθυσία, να γίνετε μηχανικός υπολογιστών, εξαιρετικός καθηγητής και ακαδημαϊκός ιππότης των φοίνικων.
Μάλλον οφείλετε την επιτυχία σας στο πάθος για τις νέες τεχνολογίες, στον απίστευτο σεβασμό για τη γνώση και στη γνωριμία με τη γυναίκα που θα γινόταν η μητέρα μου. Μαζί της σχηματίσατε ένα απίστευτο ζευγάρι γεμάτο αγνή αγάπη, συνενοχή και κοινά έργα.

Ο δεσμός που μας ενώνει

Όσο για τον δεσμό που μας ενώνει, όμως, είναι τόσο μοναδικός που δύσκολα βρίσκουμε τις κατάλληλες λέξεις για να τον περιγράψουμε. Οπότε προτιμώ να το κάνω μέσα από τις αναμνήσεις μου.

Σε όλη μου την παιδική ηλικία

Θυμάμαι νερομαχίες σε όλο το διαμέρισμα με τη μαμά να μας επιπλήττει που το παίρνουμε παντού.
Θυμάμαι τους αφρομαχίες στο μπάνιο κάθε Κυριακή βράδυ.
Θυμάμαι τις κούκλες που μου έφτιαξες με φελλό σαμπάνιας και ένα κομμάτι ύφασμα.
Θυμάμαι τους αγώνες αυτοκινήτων που κάναμε με 2 γόμες και 4 συνδετήρες.
Θυμάμαι τις βόλτες στα πάρκα χέρι-χέρι.
Μα τι χαρά ήταν να μεγαλώσω δίπλα σου! Τι χαρά!
Δεν είχαμε πολλά και όμως τα είχαμε όλα.

Βλέπω όλες εκείνες τις στιγμές που κάνουν έναν άντρα πατέρα και ένα παιδί χαρούμενο παιδί.

Σε όλη μου την εφηβεία

Θυμάμαι όταν έμεινα ήσυχα να σε περιμένω όταν πήγαινες να κάνεις επισκευές για τη δική σου εταιρεία πληροφορικής.
Θυμάμαι απογευματινά μαθήματα και εξετάσεις του Σαββατοκύριακου όπου, στην αρχή κάθε συνεδρίας, ρωτούσε τους δασκάλους αν θα μπορούσα να μείνω στο πίσω μέρος της τάξης, ενώ τους εγγυάται ότι δεν θα κάνω κανένα θόρυβο.
Θυμάμαι όταν τον συνόδεψα για να κάνω τις έκτακτες αντικαταστάσεις του για το εθνικό υπουργείο Παιδείας ως βοηθός δάσκαλος.
Θυμάμαι ότι ήμουν δίπλα του όταν ετοιμαζόταν για τον διαγωνισμό για να γίνει καθηγητής τεχνολογίας.
Θυμάμαι τα απογεύματα της Τετάρτης που περνούσα στα αναγνωστήρια του CDDP και στη συνέχεια του CRDP ενώ εργαζόταν στα εκπαιδευτικά έργα της ακαδημίας του Μονπελιέ.
Θυμάμαι τους μαθητές του που του έδωσαν το παρατσούκλι «Μάζου» γιατί τον λάτρευαν.
Θυμάμαι τη νεαρή κοπέλα που τράβηξε το πόδι της μπροστά από τις αίθουσες τεχνολογίας στο κολέγιο Lattes και την οποία έτρεξε να τη σώσει. Οι γονείς της, όπως και εκείνη, δεν ήξεραν πώς να τον ευχαριστήσουν.
Θυμάμαι τους πρώην μαθητές του, συχνά από δύσκολες τάξεις, τους οποίους συναντούσαμε καμιά φορά και τον ευχαριστούσαμε που τους μύησε σε ένα πάθος που θα τους έδινε μέλλον.
Θυμάμαι αυτόν τον μαθητή που έσπασε το πόδι του λίγο πριν από ένα οργανωμένο ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον οποίο κουβαλούσε ανάσκελα σε κάθε εκδρομή για να απολαμβάνει πλήρως την Καλιφόρνια.

Βλέπω όλες εκείνες τις στιγμές που κάνουν έναν πατέρα πρότυπο και ένα παιδί έφηβο.

Να γίνεις νέος

Λατρεύω τη μνήμη των στιγμών που στις 4 τα ξημερώματα έσπρωξε το κεφάλι του στο δωμάτιό μου επειδή ανησυχούσε να δει το φως στο γραφείο μου ακόμα αναμμένο. Μου έλεγε: «Είναι αργά, θα δυσκολευτείς να παρακολουθήσεις το μάθημα αύριο».
Λατρεύω τη μνήμη της ευτυχίας του όταν είδε το βαθμό μου 20/20 στο τεστ στα Μαθηματικά στην Εθνική Διαγωνιστική Εξέταση του Grandes Ecoles.
Λατρεύω τη μνήμη της στιγμής που μου έμαθε πώς να δένω τον πρώτο μου κόμπο για τις συνεντεύξεις μου.
Αγαπώ τη μνήμη της στιγμής που ήρθε να με πάρει ένα βράδυ στη Νίκαια μετά τις εισαγωγικές μου εξετάσεις και οδήγησε όλη τη νύχτα για να με πάει να επαναλάβω την άσκηση το επόμενο πρωί στη Γκρενόμπλ.
Λατρεύω τη μνήμη της στιγμής που με συνόδευσε στο αεροπλάνο που επρόκειτο να με πάει για σπουδές σε ένα Αμερικανικό Πανεπιστήμιο.
Λατρεύω τη μνήμη της στιγμής που ήρθε να με δει αφού τελείωσα την πρώτη μου μέρα στη δουλειά στα κεντρικά γραφεία μιας μεγάλης τράπεζας στο Παρίσι.

Βλέπω όλες αυτές τις στιγμές που κάνουν έναν πατέρα, έναν πατέρα περήφανο για τον γιο του. και ένας γιος, ο γιος του πατέρα του.

Ένας άγγελος ανάμεσα στους ανθρώπους

Ήσουν 58 και εγώ 26 όταν διαγνώστηκες με καρκίνο του προστάτη.
Βλέπω το πρόσωπό σου γεμάτο αγωνία και ακατανοησία στο αυτοκίνητο στο δρόμο της επιστροφής.
Βλέπω ξανά την ανησυχία σου και τον πόνο σου ανακατεμένο με την επιθυμία σου να μην αφήσεις τίποτα να φανεί.
Βλέπω τον κόσμο μας να καταρρέει!
Βλέπω τον εαυτό μου σε κάθε δωμάτιο ξενοδοχείου, κάθε απόγευμα, να ουρλιάζω από τον πόνο μέχρι να χάσω τη φωνή μου, να χτυπάω τα στρώματα μέχρι να μην μπορώ πια να σηκώσω το χέρι μου, να ψάχνω εξηγήσεις μέχρι να χάσω το μυαλό μου.
Βλέπω τον εαυτό μου να τον συνοδεύει σε κάθε ειδικό.
Βλέπω τον εαυτό μου να σε βλέπω κάθε μέρα στο νοσοκομείο μετά την εγχείρησή σου.
Σε βλέπω να παραμένεις άξιος, καλός και καλοπροαίρετος παρ' όλες τις θεραπείες.
Σε αγαπώ πάρα πολύ για να αποδεχτώ την κατάσταση.
Γιατί όμως η ζωή τον επηρέασε τόσο πολύ;
Εχω χαθεί !

Θυμάμαι σήμερα το βράδυ στο Μονακό όπου δεν ήξερα πια τι να κάνω για να σε βοηθήσω να το ξεπεράσεις. Βλέπω τον εαυτό μου να κοιτάζει αυτή την ακολασία του πλούτου και να λέει στον εαυτό μου ότι έχω το δικαίωμα να είμαι αρκετά επιτυχημένος για να μπορέσω να τον σώσω! Από εκεί και πέρα, έδωσα τον όρκο του «Μονακό», ο «όρκος του Μονακό» είναι απλά ο όρκος να κάνω τα πάντα, να προσπαθήσω τα πάντα για να τον βγάλω από εκεί και να μην τα παρατήσω ποτέ.
Επίσης, κάθε καλοκαίρι, θα ζητάω από εσάς και τη μαμά να πάμε στο Μονακό για τα γενέθλιά μου χωρίς να σας δώσω εξηγήσεις.

Βλέπω όλες τις στιγμές ελπίδας.
Ξαναζώ όλες τις απογοητεύσεις, η ένταση των οποίων συνεχίζει να αυξάνεται όσο περνάει ο καιρός.

Αλλά γιατί η ζωή επηρέασε τόσο έναν άγγελο;

Έκδοση Voir cette στο Instagram

Une publication partagée par Natural Fitness | Μόδα | Ταξίδια (@oray_life)

Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι παρόλα αυτά εγγράφηκε ως εθελοντής σε 3 διαφορετικούς συλλόγους για να βοηθήσει άλλους.
Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι παρόλα αυτά παρέμεινε υποδειγματικής αξιοπρέπειας και πάλεψε σαν λιοντάρι χωρίς να τα παρατήσει ποτέ.
Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι παρ' όλα αυτά, έκανε τα πάντα για να διατηρήσει τη μητέρα μου και εμένα.

Θυμάμαι όλες εκείνες τις στιγμές που κάνουν έναν γιο πολεμιστή και έναν πατέρα, άγγελο!

Αιώνια αγάπη

Κυρία Θάνατο, σας λέω, ότι και να μου πήρατε τον μπαμπά μου, δεν θα μπορέσετε να σπάσετε την αγάπη που μας ενώνει. Και, όπως μου εμφύσησε ο πατέρας μου, σκοπεύω να σου απαντήσω αγαπώντας τον ακόμα περισσότερο, με μια αγάπη τόσο αγνή και τόσο δυνατή που θα ξεπεράσει τον θάνατο.
Έτσι, ξέρω ότι ακόμα κι εκεί που τον έχεις πάρει, δεν θα μπορέσεις να εμποδίσεις την ψυχή του να νιώσει τη δύναμη αυτής της αγάπης.

Μπαμπά μου, άγγελέ μου, σε αγαπώ!